Je zou haast vergeten dat…

Wat een zalig lenteweertje zeg! Je zou haast vergeten dat we een paar weken geleden nog in echte winterse kou hebben gezeten… Fantastisch mooi met die sneeuw en dat die dagenlang is blijven liggen! Het was heerlijk om massa's berichtjes te zien verschijnen over spelen, sleeën, wandelen,.. in de sneeuw tot zelfs schaatsen toe! Het is zo’n zeldzaam fenomeen bij ons en daarom genieten we, niet iedereen, dat weet ik, er extra van! Ik absoluut hoor… voor mij is een winter zonder vrieskou en sneeuw geen winter en ik kijk daar telkens hard naar uit. Het hielp ons het grijsgrauwe landschap en, meer nog, het sombere gevoel bij de veel te lang durende coronamaatregelen even te vergeten.

In mijn ateljeeke was het erg koud… het vroor er net niet binnen… Brrr... maar ik wilde kost wat kost een bestelling afkrijgen. Na enkele uurtjes stoken in mijn kacheltje in combinatie met een elektrisch vuurtje kreeg ik het er toch 15 graden warm… De pakken klei moest ik de nacht ervoor binnen leggen naast onze speksteenkachel zodat dat geen ijskoude klomp meer was en ik hem goed kon kneden. De borden, tassen en kruiken die ik gedraaid had moest ik stuk voor stuk binnen in huis nemen zodat ze konden drogen. Voorzichtig want ongebakken werk is super broos! Mijn dochters kregen instructie dat ze het niet mochten aanraken... en hopen maar dat één van de katten er niet zou op springen, ons Twinkel zoekt immers de gekste slaapplekjes op! Met een deel van het werk ben ik naar binnen gevlucht om daar verder te doen, als het kon… Oh ja en het water had ik afgesloten dus dat moest ik in emmers van binnenshuis meenemen. Dat betekende héél vaak op en af lopen tussen huis en ateljee, wat een gedoe zeg! Hihi… wat een mens er soms voor over heeft! ​